Sceptycy powiedzą: „Znaleźli sobie intelektualną rozrywkę! Durak to durak, nawet w Afryce!” W rzeczywistości się mylą. Na przykład były mistrz świata w szachach Anatolij Karpow uważa, że Durak podkładany dla dwóch graczy nie ustępuje szachom pod względem atrakcyjności. W grze jeden na jeden szczęśliwe rozdanie kart to nic w porównaniu z precyzyjnym matematycznym obliczeniem.
Jakże miło myśleć, że ta gra ma rosyjskie korzenie! Takie rozrywki mogły powstać tylko w Rosji. W końcu pierwsze przekleństwo, którego uczą się dzieci, to „durak”. Główny bohater rosyjskich bajek ludowych - Iwan-durak (Iwanuszka-duraczek). Ileż to istnieje przysłów i powiedzeń z tym słowem w języku rosyjskim: „Wszystkich głupców na świecie nie da się nauczyć”, „Uczyć głupca to jak leczyć martwego”, „Głupia głowa nogom spokoju nie daje” i wiele innych. Najszerszą popularność gra zdobyła w XIX wieku, a dziś liczba jej odmian nie ustępuje preferansom.
Oczywiście, nie istnieje żadna Rosyjska Federacja Graczy w Duraka, ani tym bardziej organizacja o zasięgu międzynarodowym. Mimo to liczni miłośnicy tej gry spotykają się od czasu do czasu na turniejach jej poświęconych. Najsłynniejszy z nich odbywa się co roku 31 marca, w przeddzień Prima Aprilis.
Czy można określić swoje szanse na wygraną za pomocą teorii prawdopodobieństwa?
Szczęście jest ważne, ale wynik każdej rozgrywki karcianej zależy głównie od doświadczenia i umiejętności gracza, a nie od losu.
Już w XVIII wieku we Francji matematycy zaczęli używać pojęcia „teoria prawdopodobieństwa w grach”. Jej autorem był Blaise Pascal. To on zadał sobie pytanie: „Czy można wygrać, na przykład, pojedynek w kości dzięki wiedzy matematycznej?”
Jeśli rozważyć teorię prawdopodobieństwa na przykładzie loterii, w której bierze udział 49 kul, a trzeba odgadnąć 6 z nich, szansa trafienia wynosi 1 do 14 000 000 - praktycznie niemożliwe. Więcej szczęścia ma gracz w kości - statystycznie wygrywa w około 16% partii. W ruletce szczęście uśmiecha się do gracza w 1 z 38 przypadków.
Po dokładnej analizie gier karcianych matematycy doszli do wniosku, że wygrać w nich przypadkiem, czyli licząc na dobre rozdanie, jest prawie niemożliwe. W Duraku, na przykład, na początku rozgrywki nawet przy pomocy matematyki nie da się przewidzieć zwycięzcy. W końcowej fazie gry sytuacja wygląda podobnie: gracz z dobrą pamięcią, kilkoma atutami i odrobiną umiejętności może łatwo pokonać bardziej „szczęśliwego” przeciwnika.
Zastosowanie teorii prawdopodobieństwa przeciwko przeciwnikowi w grze w Duraka
Dla profesjonalnych graczy to żadna tajemnica, że znajomość podstaw teorii prawdopodobieństwa - badającej zmienne losowe i zdarzenia - ma bezpośredni wpływ na osiąganie sukcesów.
Spójrzmy na to z matematycznego punktu widzenia: w talii znajduje się 36 kart, w tym 9 atutów. W grze dwuosobowej po rozdaniu zużywa się 1/3 talii (12 kart). Oznacza to, że gracze mają na ręku średnio po 3 atuty, a jeden leży odkryty na stole. Można więc łatwo obliczyć, że w pozostałej talii jest 5 atutów. Jeden z graczy posiada 1-2 atuty, więc zna łącznie 2-3. Mając tę wiedzę już na początku gry, można od razu opracować strategię i korygować ją w trakcie rozgrywki.
Warto zauważyć, że każda karta, którą gracz dobiera zamiast odbijać, zmniejsza jego szansę na zdobycie atutu o 43,5%. Proste obliczenie: po rozdaniu w talii pozostaje 23 karty, z czego 5 to atuty. Na jednego atuta przypada więc 4-5 zwykłych kart (23/5 = 4,6). Oznacza to, że każda wspólna runda z przeciwnikiem przybliża cię do wylosowania atutu o 21,74% (100/4,6). Z kolei rezygnacja z odbicia oddala cię od tej szansy o ten sam procent, a twój przeciwnik dobiera nową kartę. Pamiętaj też, że gdy pozbywasz się karty, rywal może dobrać kolejną. W efekcie twoja pasywność kosztuje cię 21,74 × 2 = 43,5%.
Zachęcamy, by grać w Duraka online za darmo na naszej specjalnej stronie.